Włodzimierz Błaszczyk
Ratusz, Gabinet Wybitnych Częstochowian, maj 2011 – wrzesień 2011

Włodzimierz Błaszczyk urodził się 29 lipca 1929 r. we Włoszczowie, zmarł 11 lipca 1989 r. w Poznaniu. Pochowany został na cmentarzu junikowskim w Poznaniu. Był archeologiem, muzeologiem, dyrektorem placówek muzealnych w Będzinie, Częstochowie, Poznaniu, Gliwicach, twórcą Rezerwatu Archeologicznego w Częstochowie-Rakowie.
W 1955 r. obronił pracę magisterską z archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym samym roku rozpoczął badania wykopaliskowe na Zamku w Będzinie i kierował odbudową tego obiektu. W 1956 r. został dyrektorem Muzeum Zagłębia Dąbrowskiego, instytucji powstałej z jego inicjatywy w odbudowanym już zamku.
W 1959 roku objął kierownictwo Muzeum Regionalnego w Częstochowie, któremu poświęcił 10 lat niezwykle aktywnej pracy. Z ogromną energią i pasją podjął się tworzenia wielodziałowego muzeum oraz pozyskania nowych budynków, które zapewniły odpowiednie warunki do magazynowania i eksponowania stale wzrastającej ilości zbiorów. W latach 1960 i 1961 prowadził prace archeologiczne na cmentarzysku kultury łużyckiej z wczesnej epoki żelaza w Częstochowie-Rakowie i był pomysłodawcą budowy in situ Rezerwatu Archeologicznego, którego uroczyste otwarcie nastąpiło w 1965 r. Ideę tworzenia rezerwatów kontynuował z powodzeniem w Poznaniu i we Wschowie.
Dzięki jego staraniom opublikowany został pierwszy Rocznik Muzeum w Częstochowie, a w 1967 r. władze miasta przekazały muzeum budynek ratusza, który do dziś jest główną siedzibą placówki. Błaszczyk był także inicjatorem utworzenia Muzeum Górnictwa Rud Żelaza w Parku im. Stanisława Staszica i Galerii Polskiej Sztuki Współczesnej, mieszczącej się początkowo w ratuszu.
W 1973 r. doktoryzował się na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, w czasie pełnienia funkcji dyrektora Muzeum Archeologicznego w Poznaniu (1969–1981). W 1983 r. został dyrektorem Muzeum w Gliwicach, w którym w wyniku jego zabiegów gruntownie wyremontowano Zamek Piastowski. Prowadził liczne badania archeologiczne, m.in. na zamkach w: Będzinie, Olsztynie, Ogrodzieńcu, Mirowie, Koziegłowach; na terenie starych miast w: Częstochowie, Będzinie, Mysłowicach, Poznaniu; na stanowiskach kultury łużyckiej w: Częstochowie-Rakowie, Częstochowie-Mirowie, Częstochowie-Wyczerpach Dolnych, Siemoni, Żychcicach, Grodźcu, Prusicku, Krzepicach; na grodziskach w: Siedlcu, Złotym Potoku, Grodzisku, Moraczewie. Wykonał inwentaryzację jurajskich strażnic obronnych w Przewodziszowicach, Łutowcu, Suliszowicach oraz zamku w Ostrężniku.
Jego dorobek naukowy obejmuje blisko 350 publikacji naukowych i popularnonaukowych, artykułów, książek, sprawozdań, przewodników. Redagował szereg wydawnictw seryjnych. Organizował sesje, konferencje. Należał do wielu komisji, rad i towarzystw naukowych, m.in. Komisji Nauk Historycznych PAN w Warszawie, Rady Archeologicznej przy Ministrze Kultury i Sztuki. Był założycielem Oddziału Polskiego Towarzystwa Archeologicznego w Częstochowie.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami i nagrodami, z których najważniejsze to: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Zasłużonemu dla archeologii polskiej. Za pracę w Częstochowie otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i Nagrodę Miasta Częstochowy.

Maciej Kosiński