Galeria Dobrej Sztuki, al. NMP 47
8 maja 2015 r., godz. 19.00

Wystawa w Muzeum Częstochowskim prezentuje najnowsze prace częstochowskiego malarza Adama Patrzyka.

Na ekspozycji pojawiają się tematy, sceny, ujęcia charakterystyczne dla jego twórczości. Krajobrazy z imponującymi, nowoczesnymi drapaczami chmur. Skromniejsze widoki miejskie, z jezdniami i chodnikami przecinającymi diagonalnie pola obrazowe, z pierzejami bloków i kamienic, splotami torów tramwajowych. Wnętrza budynków, sale teatralne i kinowe oraz biblioteki z regałami zapełnionymi rzędami ciągnących się „w nieskończoność” książek. W ostatnim czasie artysta wzbogacił repertuar ujęć o przedstawienia terenów przemysłowych, wielkich zakładów z wysokimi kominami i skomplikowaną pajęczyną rur. Powstają akweny: rzeki, zatoki. Po raz pierwszy w krajobrazach malarza tak istotną rolę zaczęła odgrywać przyroda ożywiona. Jest więcej zieleni, rozległych trawników, pojawiają się sylwetki drzew, alejki parkowe. Inaczej, niż dotąd malarz doprecyzowuje aurę pogodową, wydobywając aspekt pór roku. Korony drzew mienią się złocistymi, jesiennymi odcieniami. Pejzaże letnie nasycone są jasnym światłem i powietrzem. W zbiorze najnowszych prac, wykonanych w latach 2013-2015, znajdują się również krajobrazy zimowe.

Niezmienny pozostał nastrój przedstawień. Sceny są niepokojąco wyludnione. Atmosferą wyciszenia i pustki emanują zarówno miejskie pejzaże, jak i krajobrazy z fragmentem wodnych rozlewisk, przedstawienia industrialne, czy też sale sceniczne i wnętrza mieszkań.

Malarstwo Adama Patrzyka działa przede wszystkim kolorem, efektami światłocieniowymi i fakturą. Z równą siłą, z jednakowym natężeniem, w „wyważonych proporcjach”. Artysta operuje szeroką gamą barw. W najnowszych obrazach występuje więcej tonów zieleni. Po raz pierwszy paletę wzbogaciła neutralna biel, widoczna zwłaszcza w pejzażach zimowych. Jednym z głównych środków ekspresji wydaje się być światłocień. Obrazy malarza nazwałabym wizjami usytuowanymi na granicy światła i cienia. Patrzyk śmiało zestawia obszary rozświetlone z miejscami zacienionymi, zaznaczając dość wyraźnie ich brzeg, punkt styku. Występują duże kontrasty walorowe. Ciepłe światło pada niejednokrotnie z boku, spoza obrazu, z nieokreślonego bliżej źródła. Blask słońca czy księżyca miesza się ze sztucznym światłem lamp ulicznych, poświatą z mieszkań, neonów reklamowych, sklepowych witryn, wagonów tramwajowych. Artysta kształtuje nastrojowość światłocieniem tworząc aurę metafizyki, tajemnicy. Malarstwo Patrzyka jest haptyczne, szorstkie. Farba kładziona grubo, faktura niespokojna. Charakterystyczne impasty wzmacniają wyraz dzieła. Pobudzają nie tylko bodźce wzroku, ale też zmysł dotyku.

Wyobrażenia rzeczywistości w obrazach Patrzyka imponują rozmachem przestrzennym. Głębia pojawia się dzięki diagonalnie prowadzonym liniom i podporządkowanym im motywom. Elewacje ustawione skosem wyznaczają kierunek, prowadząc wzrok ku odległym punktom na linii horyzontu. Niezwykłe wrażenie przestrzeni osiągnięte zostaje także dzięki kompilacji widoków perspektywicznych. Twórca posługuje się perspektywą w sposób intuicyjny. Niektóre kompozycje budowane są w oparciu o zasady ścisłej symetrii, równowagi elementów, porządku. Artysta czasami łączy kilka rodzajów ujęć w jednym dziele. Fragmenty architektury i elementy krajobrazowe przedstawiane są w różnych, wykluczających się systemach przestrzennych: w perspektywie żabiej, z lotu ptaka – czy też poddawane rygorowi klasycznych wykresów geometrycznych.

Patrzyk tworzy malarstwo dyskretne, swoiście kontemplacyjne. Jest artystą cierpliwym. Pracuje nad obrazem długo, posługuje się niezmiernie pracochłonną techniką. Wytrwale nanosi kolejne warstwy farb, wprowadza drobne korekty, aż do osiągnięcia oczekiwanego rezultatu. Jest świadomy artystycznie, żyje sztuką, prawdziwie i uczciwie. Jest wierny malarstwu.

Katarzyna Sucharkiewicz, kurator wystawy