Co się dzieje, kiedy za dużo… – zapraszamy na otwarcie wystawy Ady Bireckiej

10 czerwca 2016, g. 19.00

Centrum Promocji Młodych, Willa Generała, al. Wolności 30

wstęp wolny

Ada Birecka – młoda artystka z Opola, absolwentka studiów licencjackich w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Opolskiego, która obecnie kontynuuje naukę na Wydziale Sztuk Wizualnych ASP w Łodzi (specjalizacja intermedia), a swoje prace prezentowała m.in. w Galerii Sztuki Współczesnej w Opolu (2014, 2015), Galerii ASP Piotrkowska 68 w Łodzi (2015), galerii Oktogon przy HfBK w Dreźnie (2015), na zamku Albrechtsburg w Miśni (2015) oraz w Médiathèque Robert Cousin w Lens (2015).

Ada Birecka zajmuje się głównie rysunkiem i ilustracją, a od niedawna tworzy również wideo i tatuaże. Najchętniej, niezależnie od medium, podejmuje temat jednostki i jej indywidualizmu, ale też jednostki jako części większej integralnej całości. Interesują ją także proste, choć niecodzienne historie. Inspiracje czerpie z podróży oraz instynktownych, szczerych zachowań, najczęściej właściwych dzieciom i zwierzętom.

W Centrum Promocji Młodych będzie można zobaczyć jej interdyscyplinarny projekt Purioria, w którego skład wchodzi 11 drewnianych pudełek i obiekt rzeźbiarski. To świat, w którym wszystko toczy się swoim naturalnym rytmem. Żyjące tam istoty to efekty uboczne wcześniejszej cywilizacji, bardzo wysoko rozwiniętej zarówno pod względem technologicznym, jak intelektualnym. W pewnym momencie życie w tym świecie stało się do tego stopnia przytłaczające i skomplikowane, że doszło do masowego szaleństwa, co spowodowało ich całkowitą zagładę. Kiedy opadły już wszystkie toksyczne opary nienawiści, wyeksploatowana niemal do cna ziemia powoli zaczęła znów oddychać, a wraz z nią nieskalane nienawiścią stworzenia, które przetrwały. W rezultacie wykształcił się nowy ekosystem i nowe życie – bez polityki, telewizji, religii, broni i masowej konsumpcji. Pozostała jedynie czysta esencja życia.

Dopełnieniem wystawy będzie praca wideo Kompozycja na 11 mruknięć, która jest odpowiedzią na cytat A. Einsteina „Monotonia cichego życia prowadzi umysł do twórczości”. To kompozycja złożona z dźwięków wydawanych przez nas mimowolnie, w momencie znudzenia, oczekiwania, konsternacji lub zakłopotania. Narracja w pracy przypomina parabolę, która w momencie kulminacji dźwięków tworzy rozjazd pomiędzy sferą wideo a audio. Zaciera się wtedy granica pomiędzy tym co rzeczywiste a nierzeczywiste.

/Adam Florczyk/